Ini merupakan pemahaman penulis daripada pembacaan artikel yang ditulis oleh Bill Bonner di dalam http://goldnews.bullionvault.com. Artikel ini ditulis pada 6hb Julai 2010.
Bagaimana Harga Emas memberi reaksi kepada deflasi yang panjang, lembut dalam ekonomi dunia…?
“Kebimbangan terhadap peningkatan data terhadap ekonomi yang tidak menentu,” kata the Financial Times, nota Bill Bonner dalam Daily Reckoning.
Mengejutkan! Apa yang telah berlaku kepada pemulihan? Pasaran jatuh lagi 5% minggu lepas. Emas susut nilai sebanyak $44.
Mengapa Harga Emas turun sebanyak itu? Kerana orang ramai akhirnya menyedari bahawa deflasi merupakan risiko yang sebenar, bukan inflasi. Emas boleh terus merudum untuk jangka masa sekarang..tetapi susah nak kata. Ya, ia boleh meningkat di dalam deflasi. Tetapi ia bergantung bagaimana kekacauan dan ketidakstabilan pasaran kelihatan. Pada waktu stabil, Kejatuhan cara Jepun, emas boleh jatuh dan kekal jatuh untuk tahun-tahun yang banyak.
Tetapi kemudian, kita lihak pelbagai jenis ‘flasi’ sebelum crisis ini tamat. Deflasi. Inflasi. Stagflasi. Hyperflasi. Awak namakan!
Berita terbaru menyatakan bahawa sektor pekerjaan telah jatuh. Bon Perbendaharaan diniagakan pada titik tertinggi mereka dalam 14 bulan. Nota Perbendaharaan yang berusia 10 tahun hanya meningkat sebanyak 2.93%. Seperti anda tahu, kerajaan tidak dapat menghapuskan hutang lapuk. Yang mereka mampu buat ialah menggerakkannya. Orang yang terlibat dalam transaksi – pemberi pinjam dan peminjam – selalunya mengambil keputusan antara mereka untuk menanggung kerugian. Jika peminjam tidak mampu untuk membayar, pemberi pinjam akan kehilangan wangnya. Apabila kerajaan masuk campur, hampir segalanya boleh berlaku. Tetapi tiada apa yang baik.
Rancangan utama Kerajaan ialah untuk mengumpul segala kerugian, sama ada menggerakkannya kepada pembayar cukai atau mengggerakkannya kepada orang ramai yang utama. Apabila Kerajaan meminjam wang untuk membiayai jalan keluar dari kerugian, sebagai contoh, ia mengambil kerugian daripada orang yang sepatutnya menerima kerugian itu, dan meletakkan kerugian itu kepada pembayar cukai.
Jika mereka boleh menaikkan sedikit inflasi dalam harga kegunaan pelanggan, itu adalah lebih baik. Kerugian itu hilang menjadi udara. Seluruh rakyat bernafas udara itu masuk dan mendapat sedikit kepala yang ringan. Mereka tidak tahu apa yang perlu difikirkan atau siapa yang perlu dipersalahkan.
Dalam kes sekarang, sebahagian penasihat ekonomi meletakkan pembayar cukar dengan kerugian. Sebahagian lagi menentangnya secara saksama, lebih bercadang untuk menolak kerugian itu kepada rakyat dalam bentuk inflasi. Yang menjadi masalah ialah, rancangan begini lebih memberikan akibat yang tidak baik.
Kerajaan Jepun memang bertindak pantas untuk perkara sebegini. Mereka meminjam daripada rakyat mereka sendiri untuk membiayai program 20 tahun “bailout/boondoggle”. Idea ini menyediakan “stimulus tindakan-kitaran” (“counter-cyclical stimulus”).
Secara semulajadi, stimulus ini dilihat tidak pernah mengakibatkan apa-apa tetapi lebih stimulus. Program ini dijalankan selama hampir dua (2) dekad…dan, selama kita tahu,
Ekonomi Jepun masih lagi stabil.
Akibat para ekonomi tidak melibatkan diri adalah ekonomi tidak akan ke mana-mana. Sebaliknya, mengikut dua (2) dekad untuk naik lagi, kemudian turun lagi. Itulah sebab ia akan lebih baik untuk membiarkan peminjam dan pemberi pinjam menyelesaikan masalah mereka sendiri…biar mereka menanggung kerugian mereka pada tahun 1990 yang lepas…dan selesai dengannya!
Terdapat keputusan lain yang tidak sepenuhnya disedari. Kerajaan mengambil simpanan isi rumah keluarga Jepun dan membelanjakannya. Sekarang, seluruh generasi tua Jepun itu melihat bon kerajaan sebagai sumber kekayaan pencen mereka. Yang menjadi masalahnya ialah, tiada langsung kekayaan di sana. Kerajaan mengambil credit dan menukarkan ia kepada debit. Mereka mengambil kekayaan kesemua generasi dan membelanjakannya. Sekarang, sebaliknya mereka melihat untuk meningkatkan kekayaan merek, Jepun perlu berharap bahawa generasi akan datang akan baik hati – dan boleh – menyaingi dengan hutang yang diletakkan kepada mereka.
Yang menjadi masalah ialah, generasi akan datang akan mempunyai terlalu banyak hutang. Hutang Bon Kerajaan sama dengan hampir 200% GDP. Pada kadar kosong interest, ia tidaklah terlalu teruk untuk menyaingi pembayaran interest. Tetapi Perdana Menteri pun mula berfikir sampai bila hutang itu akan habis dibayar. Dan kadar interest tidak akan kekal rendah selama-lamanya.
Bayangkan inflasi meningkat…dan pelabur khuatir. Bayangkan kos hutang meningkat di Jepun seperti ia berlaku pada 70-an di Amerika Syarikat. Pada interest 10%, kos akan menjadi satu per lima GDP – atau lebih kurang sebanyak kesemua bajet kerajaan.
Nampaknya, sistem tersebut akan jatuh dulu…meninggalkan pesara Jepun dengan wang yang kurang daripada mereka sangkakan mereka ada.
Bill Bonner merupakan pengasas dan pemilik Agora.Inc., salah satu pengeluar berita terbesar di Amerika Syarikat. Editor kepada The Daily Reckoning emel percuma – sekarang dibaca oleh lebih daripada 500,000 seluruh dunia – dia juga merupakan penerbit untuk tiga (3) jualan terbaik buku pelaburan, kebanyakkannya baru-baru ini Mobs, Messiahs & Markets (John Wiley, 2007)
Artikel penuh dalam Bahasa Inggeris boleh dibaca di SINI.
(Segala kandungan artikel di atas merupakan Bill Bonner yang telah dialih ke Bahasa Melayu)
No comments:
Post a Comment